Mijn Blabla doorbraak

Hoe mijn BlaBlaCar avontuur mij helpt om mijn eigen blabla te doorzien…

‘Ik heb er geen vertrouwen in’, flitst er door mijn hoofd. Hoewel ik deze gedachte opmerk zoals je bij meditatie leert, lukt het nu even niet om er afstand van te nemen. Ik sta op een ‘Kiss and Ride’ parkeereiland temidden van de Bezuidenhoutseweg, op 28 december om 9.30. Mijn lift via BlaBlaCar is er niet op de afgesproken tijd. 

Ik heb het geluk dat ik vaak haarfijn aanvoel wat ik wil. Daardoor neem ik menig moedig besluit. Maar dan begint het zwalken. Hoe blijf ik koersvast met een brein dat steeds opnieuw om bevestiging vraagt: klopt dit wel? Is dit écht de goede richting?

Dit jaar wil ik met Oud & Nieuw naar ECOlonie, mijn geliefde plek bij een ecologische woon- en werkgemeenschap in de Franse Vogezen. Als het vertrek nadert, blijkt dat ECOlonie dit keer geen carpoolmogelijkheid voorhanden heeft. Zij verwijzen naar BlaBlaCar waar je een lift kunt boeken. En jawel, bij mijn zoekopdracht voor een lift naar Nancy of Vittel duikt ene Patrice op, een Fransman van eind veertig met veel BlaBla ervaring. Op 28 december vertrekt hij vanuit Den Haag naar Dijon en passeert Vittel op slechts 9 km afstand. Dat lijkt een match, ik boek.

Alles geregeld zou je zeggen, maar dan begint een aanhoudend debat met een innerlijk kind dat mijn nieuwe reisplan maar niks vindt. Herhalende gedachte 1: ‘Hij kijkt niet zo vriendelijk op de profielfoto, zou hij wel te vertrouwen zijn?’ Terugkerende gedachte 2: ‘Had ik niet beter voor Sophie kunnen kiezen, die sympathieke moeder van twee volwassen kinderen, ook al vertrekt zij een dag later?’ En ten slotte: ‘Waarom wilde ik ook al weer naar ECOlonie?’
Het helpt niet dat Patrice mijn berichtjes om af te spreken niet beantwoordt. Ons telefoontje moet hij afbreken onder luid kindergeschreeuw. Een paar dagen later komt er een verlossend appje: ‘Very sorry, I will take care of you’. Ik voel mij opgelucht en kan het loslaten…voor ongeveer een dagdeel lang.

Gelukkig is daar mijn broer, die mij over de kerstdis van nuchtere coaching voorziet. Ik leg hem mijn ultieme angstbeeld voor: ik strand op een desolate plek ver van huis, omringd door vreemdelingen die mij niet willen helpen.
‘Ben je bang dat je in Nancy onder een brug moet slapen?’, vertaalt hij treffend. ‘Helaas heb je daar teveel intelligentie voor en ook teveel geld.’
Mijn ‘wat als…’ scenario’s B, C en D wuift hij van tafel. ‘BlaBlaCar werkt toch met reviews? Bij dit soort apps is de kans dat het misgaat heel klein, dus ga er maar vanuit dat het lukt. Bovendien: op het moment zelf is er altijd een oplossing.’

Zo sta ik met mijn opgevijzelde vertrouwen bij de Kiss & Ride. Met een minutieuze voorbereiding probeer ik mijn behoefte aan controle wat tegemoet te komen: ik ben een half uur van tevoren op Den Haag Centraal. Daar stationeer ik mij op de plek die ik met een pion op Google Maps heb aangegeven. Met behulp van Google Afbeeldingen heb ik mezelf het beeld van een rode Renault Twingo ingeprent.
Het uur U nadert, maar er verschijnt geen Renault en ook geen Patrice. Mijn wantrouwende gedachten grijpen hun kans om te zeggen: ‘Zie je wel?’

Maar dan, een kwartier te laat verschijnt er een man die ‘Bonjour’ zegt en mij voorgaat naar een witte auto. Zijn ogen stralen terwijl hij zich verontschuldigt; irritatie en doem verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik schuif op de achterbank naast een jongetje dat mij vraagt welke dvd ik met hem wil kijken. Jungle Book, Superman? Ik wijs Le Petit Prince aan en hij haalt deel 1 uit een verzamelbox. Als ik grinnik om een grapje van vos Rénard, kijkt hij verheugd naar mij op. Kan het onschuldiger?

En zo beleef ik rond de jaarwisseling mijn Blabla doorbraak. Ja, iets in mij vindt het heel spannend om nieuwe wegen te verkennen, zich over te geven aan een onbekende reis. En het is niet eerlijk om dat deel van mezelf zomaar opzij te schuiven, zoals een wijze vriendin zegt. Maar daarnaast mag ik vertrouwen op mijn besluiten die goed voelen. Standvastig doorgaan op de ingeslagen weg, terwijl ik de blabla begripvol aanhoor. Onderweg ontdek ik dan dat de wereld helemaal niet zo grijs is als ik mij voorstel.

De dagen op ECOlonie pakken heerlijk uit. En ik kan zomaar mee terugrijden met iemand die ik daar ontmoet. Als ik vervuld in de auto zit, besluit ik met behulp van mijn medereiziger tot een nieuw wereldbeeld:
‘De meeste mensen staan te popelen om je te helpen, zodra ze weten hoe: wat jij nodig hebt.’
‘Dat staat ook in mijn interviews!’, roep ik.
Ze doet er nog een schepje bovenop: ‘De wereld wil niets liever dan dat jij doet wat je te doen hebt. Dus mensen willen jou geven wat jij nodig hebt om dat te doen en jou te helpen bloeien. Want de wereld heeft jou nodig.’

Ik wens je een 2019 met veel blabla doorbraken!