…en leer om van een klif af te springen

Duurzame pionier #1: Filmmaker Chris Jordan (deel 2)

‘I was afraid of living. It took me until the age of 38 to take the risk of doing what I love.’ Filmmaker Chris Jordan vertelt ter inleiding van de documentaire Albatross over de grote switch in zijn leven: van advocaat bij een verzekeringsmaatschappij naar kunstenaar. Ik veer overeind. De perfecte kandidaat voor mijn prangende HOE vraag!

Hoe krijg je het voor elkaar om te doen wat je echt wilt? Hoe waag je de sprong om je roeping te volgen? Oftewel: wat bracht je er toe om de advocatuur te verruilen voor een bestaan als fotograaf en acht jaar van je leven te wijden aan het documenteren van het verhaal van de albatros?

Dus stap ik na afloop op hem af voor mijn grote vraag. Nou behoort ‘op regisseurs afstappen’ niet tot mijn standaardrepertoire. Maar mijn voeten lopen naar voren, terwijl ik tegen mezelf zeg: ‘ik sluit gewoon aan in de rij en zie wel wat er gebeurt.’

De persoon voor mij stapt opzij, Chris kijkt mij aan, ik stamel een bedankje. Terwijl de crew van De Zwijger ons maant af te dalen naar het café, duikt hij diep in het antwoord op mijn vraag.
‘Toen ik ontslag wilde nemen als advocaat om kunstenaar te worden, had ik veel faalangst. Ik was bang dat ik geen geld zou verdienen, om dakloos en depressief te worden. Ik voorzag een verslaving aan drank en drugs om die gevoelens te dempen. In die tijd had ik weinig vrienden, mijn grootste angst was om helemaal alleen te eindigen.

Mijn therapeut liet me zien dat er nog een erger scenario mogelijk was: terugkijken op een leven waarin ik niet echt geleefd had. Doorgaan als advocaat gaf mij 100 % garantie dat dit zou gebeuren. Met de keuze voor een kunstenaarsbestaan had ik misschien 50 % kans om te slagen. Dus sprong ik van de klif, zoals de albatros.’

Ik denk aan de vliegoefeningen van de jonge albatros voor zijn eerste vlucht over zee: ‘About to leave everything he has ever known, exchanging solid for liquid.’
Als ik onthul dat ik mijn baan heb opgezegd en me voel alsof ik zelf aan de rand van een hoge klif sta, voegt hij toe: ‘De kunst is om te leren leven met angst. Angst hoort bij een avontuurlijk leven. Dus als je angst ervaart, kun je tegen jezelf zeggen: ‘Goed bezig!’

Mijn moment is voorbij, gelukzalig daal ik af.

In het café zie ik een nieuwe kans. Ik spot Peter Smith, de oprichter van stichting KLEAN (‘Klagen Loont Echt Absoluut Niet, raap één stukje zwerfafval per dag op en los de plastic soep op’) en laat mijn HOE vraag op hem los. Mijn tweede sprong gaat al makkelijker. Opnieuw volgt een verhaal dat mij doet stralen – voer voor een volgende blog!

De stad blijkt een knooppunt voor het ontmoeten van inspirerende pioniers die zich inzetten voor de natuur. Als ik op mijn fiets stap, ontwaar ik een tamelijk ongewoon gevoel. Ik ben blij om in Amsterdam te wonen.